Van Burgos naar León

Precies een week lopen. 7dagen ongeveer hetzelfde uitzicht, hetzelfde weer. Het was bijna of er geen eind aan kwam. Mooi, je hoeft dus niet de hele tijd van het uitzicht te genieten. Tijd om andere dingen te doen. Nadenken. Ik heb vele kilometers alleen gelopen en dan ga je vanzelf nadenken. Over van alles en nog wat. Onnozele dingen maar ook zeer zinvolle. Dit maakte ook veel duidelijk. Wat, hoe en waarom. Omdat de weg soms zo eindeloos was en het weer erg warm was, of 1 dag harde regen, werd het ook een mentaal gevecht. Steeds weer denk je, na de volgende bocht, of heuvel of wat dan ook zal het dorp wel liggen. Dan kwam je daar en hmm de volgende heuvel/bocht misschien. En zo steeds verder. Zeker als je moe of hongerig begon te worden, was die teleurstelling vaak groot. Er zei hier iemand dat de laatste kilometer er 2 waren. Daar moest ik ff over nadenken, maar hij had gelijk.
Naast dit gedeelte heb ik uiteraard veel moois gezien. Veel gezellige avonden gehad. Ik was nu ongeveer een week samen met n groepje. Nu aangekomen in Castrojeriz was het tijd om afscheid te nemen van Alastair, de Engelsman. Hij moest naar huis om weer aan het werk te gaan. De laatste avond zijn we samen met z'n allen gaan uiteten en hadden we hem een klein cadeautje gekocht. Was erg gezellig. Onze 'proosttraditie' houden we dan ook nog altijd in stand. Als we toasten zeggen we dit in de taal van de ander. Dus in het Zweeds skål, in het Portugees saude en in het Duits Prost. Verder kijk je de ander in de ogen, want (zo zegt Ela, Duitse vrouw) anders heb je 7 jaar slechte sex. Dus we zijn voorzichtig!
Later toen we Donald uit Nieuw-Zeeland weer erbij kregen kwam er dus ook Cheers bij en bottom's up. Nog even later kwam Patrick erbij. Hij is een Australiër, dus het werd Cheers Mate! En Bottom's up, no baby's! Gekke kangoeroe. Wat wel leuk is, kwamen wij ook later pas achter, hij is een bekend acteur in Australië. Als het goed is komt hij er ook weer bij. Hij moest ons verlaten na León voor 1 dag werk in Madrid. Dus nu waren we aangekomen in León. Ingecheckt bij de Benedictijner nonnen en de stad in. Net als in Valkenburg stikte het hier van de vrijgezellenfeesten. Naar de kathedraal! Ook hier moest je weer betalen om erin te mogen. Hebben we dus niet gedaan. Wel betaald en zelfs gedronken in de bar ernaast. Een lekkere Grimbergen triple. Die smaakte!
Na het eten terug naar de albergue. Mooi op tijd voor de pelgrimszegening door de nonnen. Hier ook heen geweest en gezongen en gebeden met de nonnen. Voor zover ik snapte waar ze het over hadden..
Het gemiddeld aantal kilometers per dag zit nu rond de 26. De voeten zijn een stuk sterker. Geen blaren (op dit moment) en t hele lichaam werkt mee. Gaat dus prima op dit moment. Mentaal zijn er z'n ups en downs. En uiteraard zijn zowel de lichamelijke als geestelijke mooie en zware momenten onderdeel van de camino. Net als de zeer lelijke industriezone aan de rand van León. Gelukkig was het zondag..